Te gast is Margalith Kleijwegt, vaste recensent in Argos en publiciste voor onder meer De Groene Amsterdammer. Besproken worden:
Dagblad De Limburger, 8 december 2015. Recensie door Koen Eykhout
Marcia Luyten zet in haar gedreven en betrokken geschreven Het geluk van Limburg de lezer voor het blok. De twee lijnen in haar boek over opkomst en ondergang van de Limburgse mijnen lijken namelijk elkaars tegenpolen.
De Volkskrant, recensie Het geluk van Limburg door Hans Wansink, 21 november 2015
Vol compassie verhaalt Marcia Luyten over lijden en strijden van de Limburgse mijnwerkers.
Recensie in De Mijnen, 18 november 2015 door Ger Jan Onrust.
Een familiegeschiedenis tegen de achtergrond van de ‘grote’ geschiedenis: het lijkt af en toe dé succesformule voor historische boeken. Zie bijvoorbeeld Geert Mak met De eeuw van mijn vader, Judith Koelemeijer en Het zwijgen van Maria Zachea en Het pauperparadijs van Suzanna Jansen. Recent kreeg Alexander Münninghof de Libris Geschiedenis Prijs voor De stamhouder, het verhaal van zijn vader en grootvader.
Presentatrice Dieuwertje Blok trekt in Landinwaarts samen met Marcia Luyten en Jack Vinders naar Kerkrade, waar de mijnen ooit het dagelijks leven domineerden. Het vormde Luyten’s inspiratie tot het Het geluk van Limburg – onlangs door de Volkskrant bekroond met 5 sterren.
NRC Handelsblad 6 november 2015.
In twee boeken over Limburgse mijnwerkers worden zowel de vrouwen van de mijnwerkers als een ploeterende mijnpionier uitgelicht. Daardoor krijg je een extra goed inkijkje in die arme, duistere wereld.
Recensie op Sargasso, 5 oktober 2015 door Jeroen Laemers
Dat ‘geluk’ in de titel moeten we overigens vooral ironisch begrijpen: ‘talrijk zijn de gebieden waar bodemschatten de bevolking slecht zijn bekomen,’ schrijft Luyten. ‘Kijk naar het hart van Afrika, naar Congo. […] Wee de Congolezen, op hun schatrijke bodem worden ze vermalen en vermorzeld in de smerige oorlogen om hun grondstoffen.’
Recensie in De Volkskrant, 2 maart 2013 door Sheila Sitalsing.
Ze woonde in Oeganda en Rwanda met de attributen waarmee expats zich plegen te omringen: scheermesjesdraad, een auto die een stootje kan velen en personeel dat ze in de ogen van de lokale elite schandelijk verwende. ‘Mij werd gevraagd’, schrijft Marcia Luyten, ‘of je als witte in Oeganda kunt leven zonder meteen een koloniaal te worden. Het antwoord is simpel; dat kan niet. De uitleg is minder eenduidig en voert langs definities, dubbelzinnigheden, verwachtingspatronen, rolverwisselingen, dubbele bindingen en liefst goed verhulde onhebbelijkheden – je kunt er een boek mee vullen.’