Happy New Year! Oprechter kan mijn wens niet zijn; ik wens het u, jou, mijn familie en vrienden. En toch, klonk het eerder zo weifelend? Eigenlijk hoop je vooral op een Happy End.

Vertwijfeld op zoek naar een happy end van oorlogsjaar 2023 trok ik langs de winkels. Daar zag ik het geluk voor 35 euro tussen elektrische tandenborstels en scheermesjes staan. Achter de kassa van het Kruidvat rijen Satisfyers in types en kleuren. Eerder adverteerde Hema met de revolutionaire vibrator in de kleuren van een tompouce. Voor wie haar nog niet in huis heeft: een apparaatje dat als een ergonomische muis in je hand past, dat in niets lijkt op een trillende neppiemel.

Een lang en heerlijk artikel in Volkskrant Magazine gaf de finesses prijs – hoogtepunt is het verslag van de Duitse uitvinder (74) van de Womanizer (Satisfyer is een goedkopere kopie). Die begon met het ombouwen van een aquariumpomp en werd in zijn zoektocht onverschrokken geholpen door zijn vrouw als Versuchskaninchen. Satisfyer pompt door een mondje zacht zuigende stootjes lucht tegen de clitoris. Orgasme gegarandeerd.

We weten meer van het heelal dan van het vrouwelijk geslacht. Intussen brengt de website Pussypedia online alle beschikbare kennis bijeen, maar dat repareert nog niet het pijnlijke feit dat de helft van de vrouwen bij seks niet klaarkomt. Op de werkvloer blijft gelijke betaling achter, maar in bed is de Satisfyer in vrouwenemancipatie een stap voorwaarts.

Dat zo denkend in de schemerende, door slagregens geranselde winkelstraat, werd de etalage ineens als een Droste-spiegel. Daarin is de Satisfyer een allegorie voor de markt: geen behoefte of ze kan worden bevredigd. Burgers werden in de eerste plaats klant; ze verlangen instant vervulling van al hun wensen. Door die lens wordt de Netflixfilm Happy Ending van Joosje Duk een film over niet alleen een stapelverliefd stel van wie de vrouw (Luna) steeds haar orgasme faket, het is ook een parabel over onze samenleving.

Want Luna sluipt na de seks naar de badkamer en haalt met een Satisfyer alsnog haar hoogtepunt. Uiteindelijk leidt het tot verwijdering van haar geliefde. Wanneer die erachter komt dat ze haar climax speelt in plaats van beleeft, gaat de relatie stuk; hij voelt zich buiten spel gezet.

De verwijdering tussen verschillende groepen in de samenleving is vergelijkbaar. We weten niet wat een ander nodig heeft, en groepen voelen zich buitenspel staan. Toen de maatschappij nog rustte op zuilen, verliep contact tussen hoog- en praktisch opgeleiden door vaste verbindingen. In de kerk, de fanfare en in de politieke partij waren elite en arbeiders met elkaar verbonden. De volle breedte van de samenleving werd vervolgens door de dienstplicht in uniform bijeengebracht. Legers zijn ook integratiemachines.

Nu zijn we niet alleen de geleiders kwijt, we zijn ook minder geïnteresseerd om van een ander te horen wat die nodig heeft. Zoals Luna (spoileralert!) leert dat ze had kunnen aangeven wat zij fijn vindt, leert haar geliefde dat hij moet vragen waar zij van geniet.

Wie kan, betaalt op de markt voor het inlossen van zijn verlangens. Die koopt bevrediging en identiteit. Wie daarvoor de middelen mist, stemde 22 november wellicht met zijn middelvinger. Maar de meest wezenlijke behoeftes laten zich toch helemaal niet door de markt vervullen. Onderzoeken naar welzijn tonen aan dat een mens echt gelukkig is in de natuur, en van dingen doen voor en met anderen. Minder Satisfyer, meer intimiteit. Minder materie, meer contact. Ik wens ons allemaal een heel happy ending.