Niet-islamitische landen kiezen voor de Oeigoeren, moslimmachten laten ze stikken

30 maart 2021

Beste moslims, of meer nog: beste moslims met woede jegens het Westen.

Misschien hoorde u het al: in China zijn uw geloofsbroeders slachtoffer van een schrikbewind. De Oeigoeren en andere moslims worden door de Chinese staat systematisch onderdrukt. Doel: het uitroeien van hun islamitische cultuur. Wie er een baard of hoofddoek draagt, de koran leest of een biertje afslaat, heet ‘terrorist’.

Een miljoen Oeigoeren zitten in heropvoedingskampen of detentiecentra (het verschil is niet altijd duidelijk), maar eigenlijk leven alle Oeigoeren in de provincie Xinjiang in een openluchtgevangenis.

The Economist noemde het ‘de goelag voor moslims’. Daarin zouden honderdduizenden kinderen zijn gescheiden van hun ouders. Deze jonge Oeigoeren worden op internaten gehersenspoeld. Vrouwen worden stelselmatig gesteriliseerd of verkracht. Wie daarentegen trouwt met een Han-Chinees, krijgt een ingerichte flat cadeau; er is een wortel voor wie afziet van de stok. Ik vertel u waarschijnlijk niks nieuws.

Dit alles bracht het Nederlandse parlement ertoe dat ene woord te gebruiken waar we zo voorzichtig mee zijn. Dat we bewaren voor het allerergste systematische geweld tegen een bevolkingsgroep, omdat het anders zijn kracht verliest. Ons parlement was een maand geleden het eerste dat in Europa sprak van genocide, een volkerenmoord. Zoals The Economist eerder concludeerde: de misdaden tegen de Oeigoeren zijn de ergste systematische schending van mensenrechten wereldwijd.

Amerika en Canada gingen het Nederlandse parlement voor, maar verder valt toch vooral de stilte op. Turkije was voor de Oeigoeren altijd de grote broer: zelfde taal, zelfde cultuur, zelfde islam, maar Turkije zwijgt. China investeerde miljarden in de noodlijdende Turkse economie, nu likt Erdogan de hielen van Xi. Zo werkt Chinese geopolitiek: eerst wordt een economische tang aangelegd, daarna kan China politiek doen wat het wil. In Turkije mogen Oeigoeren worden opgepakt en uitgeleverd.

Europa liet China de haven van Piraeus opkopen en miljarden investeren in de zeehavens van Triëst, Genua en het Sloveens Koper; een naïviteit die duur zal worden betaald. Zo moet KPN nu toegeven dat samenwerken met Huawei niet zo veilig is als het beweerde: het aan de Chinese staat gelieerde bedrijf heeft alle gegevens van miljoenen Telfort-klanten.

De Oeigoeren hebben ook niks te verwachten van het grootste moslimland ter wereld. Alweer: Indonesië gaat zijn Chinese investeringen niet op het spel zetten. Saoedi-Arabië, dat in Afrika en het Midden-Oosten miljarden uitdeelt en armen wint voor het salafisme, laat de Oeigoeren barsten. Om de diplomatieke operatie af te hechten: voor zijn optreden tegen de moslimminderheid kreeg China steun van de belangrijkste moslimorganisaties, de Organisatie voor Islamitische Samenwerking en de Arabische Liga.

Vorige week stelde de EU sancties in tegen vier Chinese bestuurders die nauw betrokken zijn bij de mensenrechtenschendingen. Daarmee sloopte de EU zijn eigen China-strategie. Nu was die al een gedrocht: product van de wens nu eindelijk eens grenzen te stellen en de angst zich daarmee in de vingers te snijden – zo succesvol is de tang.

Daarom zag de strategie niet één maar drie China’s: de rivaal (met nietsontziende heerszucht), de mededinger (met staatsgesubsidieerde bedrijven die in Europa westerse concurrenten wegspelen en omgekeerd Europese bedrijven nauwelijks toegang tot China geeft) en de partner (als investeerder en in de strijd tegen de klimaatcrisis). China, op zijn beurt, ziet nooit dubbel. China ziet om zich heen enkel vazallen.

De investeringsovereenkomst die de EU in december met China sloot, kan door de sancties een doodgeboren kind zijn. Wie China bekritiseert, zal het voelen. Voor het eerst in de geschiedenis deed China een lange lijst Europeanen in de ban.

Waar het me hier om gaat, beste moslims, is dat de EU het opneemt voor een moslimminderheid die wordt verpletterd. Dat het witte, niet-islamitische landen zijn die zich opwerpen om de Oeigoeren te helpen, en dat moslimmachten ze laten stikken. Het zijn de kafir, de zo geminachte ongelovigen die proberen de genocide op een moslimminderheid te stoppen.

Dat doen ze niet omdat de Oeigoeren moslim zijn. Ook niet ondanks het feit dat ze moslim zijn. Ze grijpen in omdat ieder mens ongeacht zijn kleur, ras of geloof recht heeft op een leven in vrijheid.