6 februari 2023
Bij maatschappijleer op een Brabantse middelbare school werd de leerlingen gevraagd anoniem een enquête in te vullen. Een greep uit de vragen: Hoe komt het, denk je, dat je heteroseksueel bent? Wanneer en hoe besloot je voor het eerst dat je heteroseksueel bent? Is het mogelijk dat je heteroseksualiteit een fase is, waar je weer uit zal groeien? Als heteroseksualiteit normaal is, waarom zijn er dan zoveel heteroseksuele psychiatrische patiënten? Vind jij het een veilig idee dat kinderen worden toevertrouwd aan heteroseksuele docenten? Het aantal echtscheidingen neemt nog altijd toe. Waarom hebben heteroseksuelen meestal geen stabiele, langdurige relatie?
Ontsteltenis op Twitter. ‘Vreselijk gestoord en beangstigend. Als je straks als kind zijnde niet in transitie bent, ben je niet normaal.’ Alarm op de website Gezin in Gevaar. ‘Het denormaliseren van normale seksualiteit [past] in een culturele trend, waarbij je pas meetelt als je biseksueel, queer, transgender of één van de andere letters uit de LHBTQI+-letterbak bent.’ En op Twitter werd gejuicht: ‘Briljant!!!’ ‘Hahaha! Legend!’ En een jonge vrouw legt kalm uit: ‘Het lijkt op een opdracht om te confronteren met vooroordelen zoals lhb’ers die kunnen ervaren. Veel van dit soort vragen krijg ik namelijk ook regelmatig…’
De vragenlijst is geen brouwsel van een ijverige docent. Het is officieel lesmateriaal van ThiemeMeulenhoff, een tweehonderd jaar oude uitgeverij die zich tegenwoordig ‘ontwerper van onderwijsleerprocessen’ noemt. Dit lesmateriaal blijkt als ‘leerproces’ in elk geval effectief. De reacties demonstreren dat niet iedereen snapt dat dit nou precies de vragen zijn die homoseksuelen en andere niet-hetero’s vaak worden gesteld.
We landen hier midden in de culture war van de seksualiteit. Gezin in Gevaar biedt me aan een gratis boekje te sturen als ‘informatiebron tegen de ‘gendertheorie’ – de hallucinante ideologie die beweert dat iedereen zich kan verbeelden een man te zijn, een vrouw, geen van beide, of beide tegelijk, net zoals het iemand uitkomt.’ De campagnesite waarschuwt dat ‘genderactivisten’ infiltreren in scholen om ‘onze kinderen hun perverse opvattingen op te leggen’.
Dit weekend zag een Nederlandse schrijver af van de opdracht het gedicht voor de Kinderboekenweek te schrijven. Omdat Pim Lammers zeven jaar geleden in een literair tijdschrift (voor volwassenen) schreef over een jongen die een relatie heeft met zijn trainer, is hij met de dood bedreigd. Net zoals de 12-jarige ‘nimfijn’ Lolita begeerd werd door de volwassen Humbert, gaan romans over alles van het leven. Dus wordt in de literatuur gemoord, verkracht, geleden en genoten – en zonder dat dat iets zegt over de positie van de schrijver.
Over haar meesterwerk Vallen is als vliegen zei Manon Uphoff: ‘Seksueel geweld is een zó veel voorkomende ervaring, het wordt tijd dat we dat opnemen als onderdeel van onze samenleving: een verzwegen, gistend, onder de oppervlakte kolkend verschijnsel dat veel vaker voorkomt dan we nu graag willen erkennen.’ Het thema waar Lammers over schreef, was scherp toegesneden op zijn tijd. Een jaar later publiceerde de onderzoekscommissie onder leiding van Klaas de Vries haar rapport Seksuele intimidatie en misbruik in de sport.
‘Een gedicht is me geen doodsbedreiging waard’, zei Lammers, en die keus is zijn goed recht. Maar wat we hier zien is de nieuwe censuur. Tirannie die zich bedient van de angst, het systeem van de maffia. Dreigementen derailleren het systeem zodra mensen zich door die angst laten leiden. Terecht dat de staatssecretaris van Cultuur en uiteindelijk ook de premier achter de schrijver zijn gaan staan. Terecht dat de dichtbundel van Lammers dit weekend was uitverkocht. En daarom ook moeten onze kinderen in de les soms even op het verkeerde been worden gezet.