Beste Marcia,

In je column vandaag zag ik voor de zoveelste keer bij iemand die ik hoog heb zitten een verdraaiing van de kwestie Gorman / Rijneveld. Daarom deze reactie.

Gorman is een spoken word artiest, die schrijft over de historische strijd van zwart Amerika, in de traditie van zeer activistische auteurs/artiesten als Toni Morrison en Gil Scott Heron. Gorman koos niet voor Rijneveld, ze accordeerde het voorstel van de uitgever. Wie je
voorstelt, is bepalend.

De ophef ontstond niet vanwege de kleur van Rijneveld, maar vanwege het feit dat nu er eindelijk een keer een nadrukkelijk zwarte activistische spoken word artiest vertaald zou worden, het expertise en talent van de Nederlandse dichters uit dat genre, met die verbondendheid aan de thematiek, alsnog niet gezien werd. Die dichters waren toevallig vaak zwart ja. Maar het ging om kwaliteit, niet om kleur.

Het bashen van woke cultuur wordt onderhand sowieso wat lui omdat alles dat niet bevalt onder die noemer valt, terwijl woke niet meer betekent dan bewust en er tal van schakeringen bestaan binnen de invulling daarvan. De idiote excessen binnen de stroming afschuiven op de hele beweging waarbinnen heropleving plaatsvindt van een terechte strijd voor rechtvaardigheid, vind ik intellectuele armoede. Nergens anders komt dit zo vaak tot uiting als in de schijnbaar moedwillige verdraaiing van de kwestie Gorman / Rijneveld, opvallend vaak van mensen die echt wel kunnen lezen en die met iets meer moeite zouden begrijpen dat ze een karikatuur maken van steekhoudende kritiek.

Met vriendelijke groet,

Johan Fretz

AUTHOR: Johan Fretz
AUTHOR EMAIL: johanfretz@gmail.com
AUTHOR URL:
SUBJECT: [Marcia Luyten] Contact
IP: 89.205.128.198
Array
(
[1_Naam] => Johan Fretz
[2_E-mail] => johanfretz@gmail.com
[3_Telefoon] =>
[4_Bericht] => Beste Marcia,

In je column vandaag zag ik voor de zoveelste keer bij iemand die ik hoog heb zitten een verdraaiing van de kwestie Gorman / Rijneveld. Daarom deze reactie.

Gorman is een spoken word artiest, die schrijft over de historische strijd van zwart Amerika, in de traditie van zeer activistische auteurs/artiesten als Toni Morrison en Gil Scott Heron. Gorman koos niet voor Rijneveld, ze accordeerde het voorstel van de uitgever. Wie je
voorstelt, is bepalend.

De ophef ontstond niet vanwege de kleur van Rijneveld, maar vanwege het feit dat nu er eindelijk een keer een nadrukkelijk zwarte activistische spoken word artiest vertaald zou worden, het expertise en talent van de Nederlandse dichters uit dat genre, met die verbondendheid aan de thematiek, alsnog niet gezien werd. Die dichters waren toevallig vaak zwart ja. Maar het ging om kwaliteit, niet om kleur.

Het bashen van woke cultuur wordt onderhand sowieso wat lui omdat alles dat niet bevalt onder die noemer valt, terwijl woke niet meer betekent dan bewust en er tal van schakeringen bestaan binnen de invulling daarvan. De idiote excessen binnen de stroming afschuiven op de hele beweging waarbinnen heropleving plaatsvindt van een terechte strijd voor rechtvaardigheid, vind ik intellectuele armoede. Nergens anders komt dit zo vaak tot uiting als in de schijnbaar moedwillige verdraaiing van de kwestie Gorman / Rijneveld, opvallend vaak van mensen die echt wel kunnen lezen en die met iets meer moeite zouden begrijpen dat ze een karikatuur maken van steekhoudende kritiek.

Met vriendelijke groet,

Johan Fretz
[email_marketing_consent] =>
[entry_title] => Contact
[entry_permalink] => https://marcialuyten.nl/contact/
[feedback_id] => 36438c839572f06428bdaf9abdc6c02b
)