Probeerde het via linkedin. Maar zo kan het ook :-). Onderstaand ingezonden brief aan Parool van mijn dochter Andrea (Afrikafan-aat) over de Afrikaweek. Misschien interessant voor je om te lezen.
Andrea Solnes Miltenburg
a.solnesmiltenburg@gmail.com
+31639558970
Stadsschouwburg slaat toch de plank mis met Afrika – 12022013
De stadsschouwburg heeft een week programma opgesteld over het oude en het nieuwe Afrika, zo luidt de titel. Dit sprak mij aan. Ik ben vol goede moed naar Dag Afrika gegaan, de opening van de week rondom de boekpresentatie van Marcia Luyten. Aankondiging van het programma luidt: Afrika fascineert, wenkt en schrikt af. De westerse mens krijgt maar weinig grip op dit continent. De geschiedenis is troebel, de kloof tussen arm en rijk groot, de bodemschatten immens. De ontwikkelingen gaan in sneltreinvaart. De rol van de Europeaan lijkt er uitgespeeld, terwijl de Chinezen zijn gearriveerd. Tijd voor aandacht voor Afrika. De tijd voor aandacht voor Afrika is gekomen, en laat nu juist de ‘witte/westerse’ mens dit verwoorden in deze programma reeks. Tijdens Dag Afrika introduceert Marcia Luyten haar boek met een prachtige essay over hoe de witte van zijn voetstuk is gevallen en op gelijke hoogte de zwarte in de ogen moet kijken. Ze wijst de westerling terecht en geeft het stokje over. ‘Nu zijn zij aan de beurt, en het is aan ons om te luisteren’ zo lijkt ze te zeggen. We zouden het nu eens moeten hebben over hoe Afrika nu echt is. Andrew Makkinga liet ons mooie grafische plaatjes zien die weergeven dat Afrika inderdaad geen land is. Maar dat het een continent is met vele landen. En dat er maar in 6 landen oorlog is. Eindelijk, denk ik. Eindelijk gaan we weg van het gepraat over Afrika als één land en zullen we werkelijk praten over de landen zoals ze zijn en zoals ze het verdienen. De illusie was niet minder waar. Naast wat oude stereotypen (het is echt heel erg de armoede daar) en wat nieuwe stereotypen (je kan echt goed zaken doen in Afrika) lieten de kunstenaars hun visie op Afrika zien. Zoals vaak het geval is: beelden zeggen meer dan woorden. Met uitzondering van het optreden van de vluchtelingen uit de Vluchtelingenkerk, was Ayan Mahamoud, de eerste gast vanaf Afrikaanse bodem die om haar mening gevraagd werd. En die gaf ze. ‘Het is allemaal wel goed bedoeld van jullie zo’n dag als dit’. De ergernis was regelmatig in de zaal te voelen. Toch gek de overwegend positieve berichtgeving op Twitter: ‘wat een inspirerende dag’. Hoe kan het toch dat zo’n dag die pretendeert stereotypen weg te nemen, of althans, in ander perspectief te plaatsen, zo erg de plank misslaat? Hoe kan het dat Femke Halsema de interviewer is terwijl Andrew Makkinga de host is? Hoe kan het dat zij nu juist van Ayan niet weet waar ze vandaan komt? Is het des interesse? Of weten we gewoon niet beter? Wie kijkt naar de rest van het programma en denkt het echte Afrika te gaan zien, komt bedrogen uit. Dat neemt niet weg dat er geen goede voorstellingen te zien zijn deze week. Er worden 4 theatervoorstellingen getoond. Waaronder het prachtige theatermonoloog Missie van David van Reybrouck (2008). Hoewel ik genoten heb van de voorstelling en zelfs ontroerd raakte, is er een ontevreden sfeer tijdens de nabespreking. Hoewel het stuk het leven en de ervaringen van een missionaris beschrijft, overigens een briljante uitvoering van Bruno Van den Broecke, is onder andere een Congolees uit de zaal in zijn ziel geraakt. ‘Is dit het Congo waarvan jullie denken dat het de werkelijkheid is’? Ook hij weet dat de meeste aanwezigen slim genoeg zijn om in te zien dat dit één visie is van het verhaal. Één visie van een Belgische missionaris. Toch raakt het hem. En toch wordt hij boos. Tot ergernis van de overige aanwezigen. ‘Ziet hij niet dat het hier niet gaat over Congo maar over de missionaris?’ Ik hoor het de mensen denken. Maar wat hij bedoelde is. ‘Mij wordt niks gevraagd.’ En hoewel dit voor sommigen niet relevant leek in het kader van dit theater stuk, is het waarschijnlijk de meest belangrijke uitspraak die door bijna niemand gehoord werd. Inderdaad, aan hem werd niets gevraagd. Zoals zo veel Afrikanen niets gevraagd wordt wanneer het over hun land of continent gaat. Bij Pauw en Witteman zitten niet de Afrikanen als het over Afrika gaat. Er zitten dan de correspondenten uit Nederland die vertellen hoe het is voor de Afrikanen. Ook de aanwezige Babah Tarawally, columnist en journalist, laat zijn ergernis horen. En terecht. Hoe kan het toch dat we het keer op keer niet lijken te begrijpen? Zoals Jan Leyers zo prachtig zei aan het einde van Dag Afrika. Als we (wij blanken) het hebben over Afrika, dan hebben we het vooral over onszelf. En zo is het. Wellicht dat de volgende titel passender was: Blanken! Het oude wij en nieuwe wij in Afrika. Maar ja, dan waren er wellicht minder kaarten verkocht. Het is inderdaad tijd voor aandacht voor Afrika. Maar het is vooral tijd om te luisteren naar hen die nooit gehoord zijn. Laten we nu eindelijk eens daar beginnen. Stadsschouwburg open uw deuren en creëer een platform voor al dat theatertalent dat van Afrikaanse bodem te vinden is. En wanneer het programma dan ook nog eens samengesteld wordt door henzelf, durf dan op grote posters te zetten: Afrika!
AUTHOR: Paul Miltenburg
AUTHOR EMAIL: paul@pm-uitroepteken.nl
AUTHOR URL:
SUBJECT: [Marcia Luyten] Contact
IP: 86.89.12.39
Array
(
[Naam] => Paul Miltenburg
[E-mail] => paul@pm-uitroepteken.nl
[boodschap] => Probeerde het via linkedin. Maar zo kan het ook :-). Onderstaand ingezonden brief aan Parool van mijn dochter Andrea (Afrikafan-aat) over de Afrikaweek. Misschien interessant voor je om te lezen.
Andrea Solnes Miltenburg
a.solnesmiltenburg@gmail.com
+31639558970
Stadsschouwburg slaat toch de plank mis met Afrika – 12022013
De stadsschouwburg heeft een week programma opgesteld over het oude en het nieuwe Afrika, zo luidt de titel. Dit sprak mij aan. Ik ben vol goede moed naar Dag Afrika gegaan, de opening van de week rondom de boekpresentatie van Marcia Luyten. Aankondiging van het programma luidt: Afrika fascineert, wenkt en schrikt af. De westerse mens krijgt maar weinig grip op dit continent. De geschiedenis is troebel, de kloof tussen arm en rijk groot, de bodemschatten immens. De ontwikkelingen gaan in sneltreinvaart. De rol van de Europeaan lijkt er uitgespeeld, terwijl de Chinezen zijn gearriveerd. Tijd voor aandacht voor Afrika. De tijd voor aandacht voor Afrika is gekomen, en laat nu juist de ‘witte/westerse’ mens dit verwoorden in deze programma reeks. Tijdens Dag Afrika introduceert Marcia Luyten haar boek met een prachtige essay over hoe de witte van zijn voetstuk is gevallen en op gelijke hoogte de zwarte in de ogen moet kijken. Ze wijst de westerling terecht en geeft het stokje over. ‘Nu zijn zij aan de beurt, en het is aan ons om te luisteren’ zo lijkt ze te zeggen. We zouden het nu eens moeten hebben over hoe Afrika nu echt is. Andrew Makkinga liet ons mooie grafische plaatjes zien die weergeven dat Afrika inderdaad geen land is. Maar dat het een continent is met vele landen. En dat er maar in 6 landen oorlog is. Eindelijk, denk ik. Eindelijk gaan we weg van het gepraat over Afrika als één land en zullen we werkelijk praten over de landen zoals ze zijn en zoals ze het verdienen. De illusie was niet minder waar. Naast wat oude stereotypen (het is echt heel erg de armoede daar) en wat nieuwe stereotypen (je kan echt goed zaken doen in Afrika) lieten de kunstenaars hun visie op Afrika zien. Zoals vaak het geval is: beelden zeggen meer dan woorden. Met uitzondering van het optreden van de vluchtelingen uit de Vluchtelingenkerk, was Ayan Mahamoud, de eerste gast vanaf Afrikaanse bodem die om haar mening gevraagd werd. En die gaf ze. ‘Het is allemaal wel goed bedoeld van jullie zo’n dag als dit’. De ergernis was regelmatig in de zaal te voelen. Toch gek de overwegend positieve berichtgeving op Twitter: ‘wat een inspirerende dag’. Hoe kan het toch dat zo’n dag die pretendeert stereotypen weg te nemen, of althans, in ander perspectief te plaatsen, zo erg de plank misslaat? Hoe kan het dat Femke Halsema de interviewer is terwijl Andrew Makkinga de host is? Hoe kan het dat zij nu juist van Ayan niet weet waar ze vandaan komt? Is het des interesse? Of weten we gewoon niet beter? Wie kijkt naar de rest van het programma en denkt het echte Afrika te gaan zien, komt bedrogen uit. Dat neemt niet weg dat er geen goede voorstellingen te zien zijn deze week. Er worden 4 theatervoorstellingen getoond. Waaronder het prachtige theatermonoloog Missie van David van Reybrouck (2008). Hoewel ik genoten heb van de voorstelling en zelfs ontroerd raakte, is er een ontevreden sfeer tijdens de nabespreking. Hoewel het stuk het leven en de ervaringen van een missionaris beschrijft, overigens een briljante uitvoering van Bruno Van den Broecke, is onder andere een Congolees uit de zaal in zijn ziel geraakt. ‘Is dit het Congo waarvan jullie denken dat het de werkelijkheid is’? Ook hij weet dat de meeste aanwezigen slim genoeg zijn om in te zien dat dit één visie is van het verhaal. Één visie van een Belgische missionaris. Toch raakt het hem. En toch wordt hij boos. Tot ergernis van de overige aanwezigen. ‘Ziet hij niet dat het hier niet gaat over Congo maar over de missionaris?’ Ik hoor het de mensen denken. Maar wat hij bedoelde is. ‘Mij wordt niks gevraagd.’ En hoewel dit voor sommigen niet relevant leek in het kader van dit theater stuk, is het waarschijnlijk de meest belangrijke uitspraak die door bijna niemand gehoord werd. Inderdaad, aan hem werd niets gevraagd. Zoals zo veel Afrikanen niets gevraagd wordt wanneer het over hun land of continent gaat. Bij Pauw en Witteman zitten niet de Afrikanen als het over Afrika gaat. Er zitten dan de correspondenten uit Nederland die vertellen hoe het is voor de Afrikanen. Ook de aanwezige Babah Tarawally, columnist en journalist, laat zijn ergernis horen. En terecht. Hoe kan het toch dat we het keer op keer niet lijken te begrijpen? Zoals Jan Leyers zo prachtig zei aan het einde van Dag Afrika. Als we (wij blanken) het hebben over Afrika, dan hebben we het vooral over onszelf. En zo is het. Wellicht dat de volgende titel passender was: Blanken! Het oude wij en nieuwe wij in Afrika. Maar ja, dan waren er wellicht minder kaarten verkocht. Het is inderdaad tijd voor aandacht voor Afrika. Maar het is vooral tijd om te luisteren naar hen die nooit gehoord zijn. Laten we nu eindelijk eens daar beginnen. Stadsschouwburg open uw deuren en creëer een platform voor al dat theatertalent dat van Afrikaanse bodem te vinden is. En wanneer het programma dan ook nog eens samengesteld wordt door henzelf, durf dan op grote posters te zetten: Afrika!
[telefoon] => 0628213579
)