Hallo Marcia,

Dank je wel dat je het boek ‘Het Geluk van Limburg’ hebt geschreven!
De inhoud ervan heeft me diep geraakt en heeft me verder gebracht op mijn weg.
Elke keer als ik de titel zie, popt de titel ‘Het Verdriet van Belgie’ op, btw. En hierover heb ik vrijdagochtend jl een gesprek gehad met een goeie vriendin van me, die ik al vanaf de brugklas ken, die evenals ik op het Sint Janscollege in Hoensbroek (gym) heeft gezeten (eindexamen 1974). Ik had haar het boek cadeau gedaan, oa om met haar over de inhoud te kunnen praten, want daar had ik echt behoefte aan. Ik mag wel zeggen dat het een opmerkelijk gesprek was! Hoewel we een verschillende achtergrond/sociaal milieu en inherent hieraan een andere invalshoek en ervaringen hebben, bleken we toch in de loop van ons leven met vrijwel dezelfde gevoelens omtrent ‘Limburg’ en dan heb ik het over een specifiek deel van de Oostelijke Mijnstreek, onze geboortegrond, te hebben moeten dealen. We hebben overigens allebei in Utrecht gestudeerd.

Voor het eerst hebben we vrijuit en op een andere manier kunnen praten over de Zuid-Limburgse samenleving, met jouw boek als uitgangspunt.
En daar ben ik blij om .

Mijn eerste reactie (I), nadat ik het boek gelezen had, dateert van eind januari en vind je hierna evenals een gedicht van mijn hand (II), dat afgelopen donderdagochtend, vanuit de stilte. kwam opborrelen.

Ik zou het fijn vinden als je beide teksten zou willen lezen.
Hartelijke groet,
Wil

I

‘Het boek is uit.

Marcia Luyten, Het geluk van Limburg.

Over de Oostelijke Mijnstreek. Een apart stukje Zuid-Limburg.
Ik ben geboren en opgegroeid in de mijnwerkerskolonie Mariarade onder de rook van de Staatsmijn Emma, waar mijn vader bovengronds werkte als bankwerker (een wat verouderde benaming voor een gespecialiseerd technicus).

Ik voel van alles. Gevoelens van verdriet, verterende woede, pijn, trots, schaamte, vernedering, geluk, frustratie, jaloezie, geborgenheid, machteloosheid, opstandigheid, krenking van het rechtvaardigheidsgevoel, ontgoocheling.
Ben ik nog iets vergeten? Innige verbondenheid met (de taal van) mijn geboortestreek en weemoed voeren de boventoon.

Ik heb de innerlijke worsteling weer gevoeld, om alles wat ik ontdekte en voelde toen, in mijzelf, in ons gezin en in de Zuid-Limburgse samenleving, een rechtvaardige plek te geven.

Tegelijkertijd heb ik door dit boek het kader gekregen dat ik als kind en als puber niet had. Overzicht. Blijkbaar was het daar nu de tijd voor. En ik ben daar dankbaar voor. Ik weet nu veel meer van van de sociaal-economische en politieke geschiedenisvan mijn Limburg, het land waar ik tot mijn 18de jaar heb gewoond. Het land waarvan ik hield en hou, maar waarvan ik mij los moest maken om mijn eigen weg te kunnen gaan. Ik snakte naar vrijheid – en tegelijkertijd naar geborgenheid.

Nu moet deze werveling in mijn gemoed weer tot bedaren komen vóórdat ik me weer op andere zaken kan richten.’

II

Mijn streek, Limburg

Als ik naar Limburg reis
dan vult mijn hart zich en wordt zwaar
en ik weet weer waarom ik weg moest,
weg moest, wèg, tot elke zielenprijs.

De donkerte van de priesterpij,
het antraciet van stof en kool,
het loodgrijs van ’t gedachtegoed…
uiteindelijk bleek het niet goed voor mij.

Maar wat verláng ik naar mijn Limburgs land!
Oh, laat me toch te voet gaan in zijn kleine groene bergen
en laat me klaterend strómen en feesten
in de met löss beklede bedding van zijn beken!

De soms nuchtere humor en ’s lands wijs,
de zachte klanken in de soms sentimentele taal,
het lichte glooien van het lieflijk landschap
en het überbonte feestgedruis.

Als ik naar Limburg reis
dan heeft mijn moedig hart het zwaar.
Mijn heimwee zingt als vanonder een narrenkap
een verrukkelijk dubbeldwaze wijs.

WB\3 maart 2016

AUTHOR: Wil Bisschops
AUTHOR EMAIL: wilbis@xs4all.nl
AUTHOR URL:
SUBJECT: [Marcia Luyten] Contact
IP: 83.161.151.197
Array
(
[1_Naam] => Wil Bisschops
[2_E-mail] => wilbis@xs4all.nl
[3_boodschap] => Hallo Marcia,

Dank je wel dat je het boek ‘Het Geluk van Limburg’ hebt geschreven!
De inhoud ervan heeft me diep geraakt en heeft me verder gebracht op mijn weg.
Elke keer als ik de titel zie, popt de titel ‘Het Verdriet van Belgie’ op, btw. En hierover heb ik vrijdagochtend jl een gesprek gehad met een goeie vriendin van me, die ik al vanaf de brugklas ken, die evenals ik op het Sint Janscollege in Hoensbroek (gym) heeft gezeten (eindexamen 1974). Ik had haar het boek cadeau gedaan, oa om met haar over de inhoud te kunnen praten, want daar had ik echt behoefte aan. Ik mag wel zeggen dat het een opmerkelijk gesprek was! Hoewel we een verschillende achtergrond/sociaal milieu en inherent hieraan een andere invalshoek en ervaringen hebben, bleken we toch in de loop van ons leven met vrijwel dezelfde gevoelens omtrent ‘Limburg’ en dan heb ik het over een specifiek deel van de Oostelijke Mijnstreek, onze geboortegrond, te hebben moeten dealen. We hebben overigens allebei in Utrecht gestudeerd.

Voor het eerst hebben we vrijuit en op een andere manier kunnen praten over de Zuid-Limburgse samenleving, met jouw boek als uitgangspunt.
En daar ben ik blij om .

Mijn eerste reactie (I), nadat ik het boek gelezen had, dateert van eind januari en vind je hierna evenals een gedicht van mijn hand (II), dat afgelopen donderdagochtend, vanuit de stilte. kwam opborrelen.

Ik zou het fijn vinden als je beide teksten zou willen lezen.
Hartelijke groet,
Wil

I

‘Het boek is uit.

Marcia Luyten, Het geluk van Limburg.

Over de Oostelijke Mijnstreek. Een apart stukje Zuid-Limburg.
Ik ben geboren en opgegroeid in de mijnwerkerskolonie Mariarade onder de rook van de Staatsmijn Emma, waar mijn vader bovengronds werkte als bankwerker (een wat verouderde benaming voor een gespecialiseerd technicus).

Ik voel van alles. Gevoelens van verdriet, verterende woede, pijn, trots, schaamte, vernedering, geluk, frustratie, jaloezie, geborgenheid, machteloosheid, opstandigheid, krenking van het rechtvaardigheidsgevoel, ontgoocheling.
Ben ik nog iets vergeten? Innige verbondenheid met (de taal van) mijn geboortestreek en weemoed voeren de boventoon.

Ik heb de innerlijke worsteling weer gevoeld, om alles wat ik ontdekte en voelde toen, in mijzelf, in ons gezin en in de Zuid-Limburgse samenleving, een rechtvaardige plek te geven.

Tegelijkertijd heb ik door dit boek het kader gekregen dat ik als kind en als puber niet had. Overzicht. Blijkbaar was het daar nu de tijd voor. En ik ben daar dankbaar voor. Ik weet nu veel meer van van de sociaal-economische en politieke geschiedenisvan mijn Limburg, het land waar ik tot mijn 18de jaar heb gewoond. Het land waarvan ik hield en hou, maar waarvan ik mij los moest maken om mijn eigen weg te kunnen gaan. Ik snakte naar vrijheid – en tegelijkertijd naar geborgenheid.

Nu moet deze werveling in mijn gemoed weer tot bedaren komen vóórdat ik me weer op andere zaken kan richten.’

II

Mijn streek, Limburg

Als ik naar Limburg reis
dan vult mijn hart zich en wordt zwaar
en ik weet weer waarom ik weg moest,
weg moest, wèg, tot elke zielenprijs.

De donkerte van de priesterpij,
het antraciet van stof en kool,
het loodgrijs van ’t gedachtegoed…
uiteindelijk bleek het niet goed voor mij.

Maar wat verláng ik naar mijn Limburgs land!
Oh, laat me toch te voet gaan in zijn kleine groene bergen
en laat me klaterend strómen en feesten
in de met löss beklede bedding van zijn beken!

De soms nuchtere humor en ’s lands wijs,
de zachte klanken in de soms sentimentele taal,
het lichte glooien van het lieflijk landschap
en het überbonte feestgedruis.

Als ik naar Limburg reis
dan heeft mijn moedig hart het zwaar.
Mijn heimwee zingt als vanonder een narrenkap
een verrukkelijk dubbeldwaze wijs.

WB\3 maart 2016

[4_telefoon] => 0641620406
)