Schitterende tevens verdrietige column weer in V. , beste Marcia. Hierbij een beoogd opiniestukje, alleen voor jouw/uw ogen bestemd en misschien wel ter inspiratie: Welkom thuis grutto!
Hoe langer geleden hoe hartelijker spijtbetuiging over het uitroeien van een soort. Dapperheid wordt nu zelfs in verband gebracht met de dodo, letterlijk weggevaagd mede dankzij zeevaarders op zoek naar expansie. Het zal geen verbazing wekken dat ook Nederlanders, leden van een zeewaardig volkje, hier hun beste beentje hebben voorgezet. Het hielp niet dat de autochtone bevolking sprak van ‘de walgvogel’. Dat het vlees niet te eten was, maakte niet uit. De dodo, lomp en niet in staat om op of weg te vliegen, was een kansloze prooi.
Oplettende reizigers kunnen een paar eeuwen later in de buurt van de vele boerderijen die Nederland rijk is plakkaten zien hangen met een tekst waarvan een (vogelaars)hart vanzelf sneller gaat slaan. Het is lente. ’Welkom thuis grutto’, staat er met duidelijk leesbare letters geschreven. De grutto, onze grutto, niet voor niets eerder uitgeroepen tot de Vogel des Vaderlands of iets in die orde van grootte.
Ach ja, de grutto. Vliegt al decennialang heen en weer tussen Afrika en dat enorme verleidelijke groene tapijt in Nederland dat vanuit de lucht zo aanlokkelijk oogt. Maar helaas valt er door het intensieve gebruik van het land, met kunstmest en insecticiden, nog nauwelijks een insect te bekennen. Langzaam maar zeker sterft de vogel met de zo herkenbare roep uit ondanks pogingen van groepjes boeren die werkelijk anders (groener) boeren wil.
Het is dat de gemiddelde leeftijd hoog is van de nog levende grutto’s onder ons. Maar zoals dat ook gaat bij de honderdjarigen die tot de mensensoort worden gerekend: op een dag is de koek onherroepelijk op.
Vanwaar dan toch die fijne teksten aan de kant van de weg? Daar wordt goed over nagedacht door de boerenlobby die niet zit te wachten op onnozele Green Deals en andere akelige initiatieven om iets te doen aan de leefbaarheid voor en van vogels, mensen en insecten. Dat heet green washing. Wat zegt u: land braak laten liggen ten gunste van de biodiversiteit? Daar moet de industriële boer niet aan denken en zelf van braken.
Vorig jaar werd opnieuw een agrarisch exportrecord gebroken. Lang leve Nederland! We doen inmiddels alsof en blijven de grutto welkom heten met goed zichtbare teksten, even nutteloos als de jaarlijkse wereldreis van deze dappere dodo.
Kees Kooman, schrijver

AUTHOR: Kees Kooman
AUTHOR EMAIL: keekoo@planet.nl
AUTHOR URL:
SUBJECT: [Marcia Luyten] Contact
IP: 2a02:a44e:7cfc:1:88a6:8089:66d6:eadb
JSON_DATA
{“1_Naam”:”Kees Kooman”,”2_E-mail”:”keekoo@planet.nl”,”3_”:”Schitterende tevens verdrietige column weer in V. , beste Marcia. Hierbij een beoogd opiniestukje, alleen voor jouw\/uw ogen bestemd en misschien wel ter inspiratie: Welkom thuis grutto!\r\nHoe langer geleden hoe hartelijker spijtbetuiging over het uitroeien van een soort. Dapperheid wordt nu zelfs in verband gebracht met de dodo, letterlijk weggevaagd mede dankzij zeevaarders op zoek naar expansie. Het zal geen verbazing wekken dat ook Nederlanders, leden van een zeewaardig volkje, hier hun beste beentje hebben voorgezet. Het hielp niet dat de autochtone bevolking sprak van \u2018de walgvogel\u2019. Dat het vlees niet te eten was, maakte niet uit. De dodo, lomp en niet in staat om op of weg te vliegen, was een kansloze prooi.\r\nOplettende reizigers kunnen een paar eeuwen later in de buurt van de vele boerderijen die Nederland rijk is plakkaten zien hangen met een tekst waarvan een (vogelaars)hart vanzelf sneller gaat slaan. Het is lente. \u2019Welkom thuis grutto\u2019, staat er met duidelijk leesbare letters geschreven. De grutto, onze grutto, niet voor niets eerder uitgeroepen tot de Vogel des Vaderlands of iets in die orde van grootte.\r\nAch ja, de grutto. Vliegt al decennialang heen en weer tussen Afrika en dat enorme verleidelijke groene tapijt in Nederland dat vanuit de lucht zo aanlokkelijk oogt. Maar helaas valt er door het intensieve gebruik van het land, met kunstmest en insecticiden, nog nauwelijks een insect te bekennen. Langzaam maar zeker sterft de vogel met de zo herkenbare roep uit ondanks pogingen van groepjes boeren die werkelijk anders (groener) boeren wil.\r\nHet is dat de gemiddelde leeftijd hoog is van de nog levende grutto\u2019s onder ons. Maar zoals dat ook gaat bij de honderdjarigen die tot de mensensoort worden gerekend: op een dag is de koek onherroepelijk op.\r\nVanwaar dan toch die fijne teksten aan de kant van de weg? Daar wordt goed over nagedacht door de boerenlobby die niet zit te wachten op onnozele Green Deals en andere akelige initiatieven om iets te doen aan de leefbaarheid voor en van vogels, mensen en insecten. Dat heet green washing. Wat zegt u: land braak laten liggen ten gunste van de biodiversiteit? Daar moet de industri\u00eble boer niet aan denken en zelf van braken.\r\nVorig jaar werd opnieuw een agrarisch exportrecord gebroken. Lang leve Nederland! We doen inmiddels alsof en blijven de grutto welkom heten met goed zichtbare teksten, even nutteloos als de jaarlijkse wereldreis van deze dappere dodo.\r\nKees Kooman, schrijver”,”email_marketing_consent”:””,”entry_title”:”Marcia Luyten”,”entry_permalink”:”https:\/\/www.marcialuyten.nl\/”,”feedback_id”:”708ffe122e6aa807492f8537e585e98d”}