Dag Marcia,

Ik las uw column vanochtend, over de commerciële uitbuiting van de zorg. Ik heb een oplossing.

Maak het ziekenhuis beter en goedkoper.

In de afgelopen decennia heeft de overheid grote invloed gekregen op de gezondheidszorg. Een vijfde van de huidige zorgkosten bestaat uit loon van beleidsmakers, managers en administrateurs.
Toch was er in de jaren ’70 – ’90 – ’10 een sterke stijging van de kosten van de gezondheidszorg: 4,8% – 6,5% – 13% van het BNP. Ziekenhuiszorg maakte hier een belangrijk deel van uit.

De komst van veel nieuwe diagnostische apparatuur zorgde voor een flink aandeel in de kostenstijging. Elk ziekenhuis wil liefst alle diagnostische mogelijkheden hebben. Als die eenmaal zijn aangeschaft moeten de artsen zorgen dat de apparaten voldoende renderen. Dat lukt prima, het kost veel minder tijd om een aanvraagformulier voor een scan in te vullen dan om aan de patiënt duidelijk te maken waarom het niet nodig is dat onderzoek te doen.
De patiënt vindt dit doorgaans geen probleem. Een typische gedachte is: ik heb mijn enkel verzwikt, ik ga naar het ziekenhuis om foto’s te laten maken. Alsof de röntgenfoto beslissend is, niet de inbreng van de arts. Bij een verwijzing voor een mogelijk ernstige aandoening verwacht de patiënt dat uitgebreid diagnostisch onderzoek plaats zal vinden. De medisch specialist weet bij minstens de helft van de nieuwe poli-patiënten al snel dat de klachten zeer waarschijnlijk onschuldig zijn en dat uitgebreid diagnostisch onderzoek niet echt nodig is. Om dat uit te leggen heeft zij/hij veel tijd nodig. De vraag is of het lukt de patiënt te overtuigen. Door het onderzoek gewoon maar te laten doen bespaar je als arts tijd en kun je meer patiënten op je spreekuur zien.

Het eigen risico werd ingevoerd om de kosten te drukken. Als je naar de specialist wordt verwezen moet je het eerste deel uit eigen zak betalen. Als je die drempel gepasseerd bent is er geen financiële rem meer, integendeel.
Inmiddels is er met de komst van de DBC’s geen financiële prikkel meer om veel diagnostisch onderzoek te doen. De diagnose bepaalt de vergoeding. Wel bestaat de neiging om zo veel mogelijk DBC’s in te dienen, productie noemen ze dat.
Regels gericht op marktwerking werden ontwikkeld, ook met de bedoeling om de kosten te drukken. Als je kunt kiezen tussen bakkers, supermarkten, telecomproviders, of kledingwinkels is marktwerking effectief als prijsbeteugeling. Om artsen of afdelingen van ziekenhuizen te kunnen vergelijken moet er ook een ruim en gevarieerd aanbod zijn, waarbij er een duidelijk beeld is van prijs en kwaliteit. De zorgverzekeraars zouden hierover informatie moeten leveren. Deze opdracht blijkt veel te hoog gegrepen. Dus ontbreekt de marktwerking in de zorg.

De kosten zijn in veertig jaar, rekening houdend met inflatie en economie, verdrievoudigd. Ik geloof niet dat de kwaliteit van het gebodene in dezelfde mate is gestegen, als je dat al zou kunnen meten.

Hoe zou het beter en goedkoper kunnen?
Om de kosten te drukken is er een systeem gemaakt dat is gebaseerd op wantrouwen. We moeten terug naar vertrouwen, met de mogelijkheid van stevige straffen bij gebleken fouten, bedrog en nalatigheid. Laat het aan de werkers in de gezondheidszorg over om elkaar te beoordelen en te corrigeren. Ze weten waar het over gaat. Verreweg de meesten zijn bekwaam en te goeder trouw. Ze kunnen, als ze die vrijheid krijgen, zorgen voor goede kwaliteit bij een aanvaardbaar prijsniveau. Dit is in het belang van de patiënt en van de gemeenschap. De zorgverzekeraars en de overheid kunnen van een afstand meekijken.
 
Schaf het eigen risico in de huidige vorm af. Vervang het door een systeem waarbij de patiënt op basis van inkomen meebetaalt voor alle medisch kosten. Het consult bij de huisarts zou de uitzondering mogen zijn. De arts zal werken vanuit het besef dat haar/zijn handelen de patiënt rechtstreeks in de portemonnee treft. Er zijn vangnetten te bedenken om te voorkomen dat een laag inkomen leidt tot zorgmijding. Essentieel is dat op ieder moment duidelijk is wat een onderzoek of behandeling kost. Moderne ICT kan hierbij nuttig zijn. Beloon de medisch specialist voor de tijd die zij/hij neemt om de klacht goed met de patiënt te bespreken. Vaak is het risico op iets ernstigs klein en kun je zonder veel diagnostiek of behandeling gedurende een gepaste tijd afwachten en kijken of de klachten acceptabel worden.
Laat de zorgverzekeraar weer gewoon een administratieve organisatie zijn, zonder bemoeienis met medisch beleid. Accepteer wachtlijsten, maar maak wel een goede regeling voor het passeren van de wachtlijst op verzoek van de verwijzend arts. 
 
Toepassen van deze maatregelen kan leiden tot een flinke reductie van de kosten. Er zal minder verspild worden aan diagnostisch onderzoek en overbodige behandelingen.
Administratie, die nu zonder succes wordt ingezet om de kwaliteit en de kosten te bewaken, zal veel minder tijd opeisen.
Veel beleidsmedewerkers, managers en administrateurs zullen werkeloos worden. Ze hoeven geen omslachtige, onwerkzame maatregelen meer te bedenken en uit te voeren. Het zou mooi zijn als ze werk zouden vinden in de directe zorg.

Ik pleit er voor om deze veranderingen via proefprojecten door te voeren. De ziekenhuizen moeten in de overgangsperiode garanties krijgen dat ze niet failliet gaan.
 
 
Viktor Blum, sportarts n.p.
 

AUTHOR: Viktor Blum
AUTHOR EMAIL: xvbs@icloud.com
AUTHOR URL:
SUBJECT: [Marcia Luyten] Contact
IP: 188.90.38.230
JSON_DATA
{“1_Naam”:”Viktor Blum”,”2_E-mail”:”xvbs@icloud.com”,”3_”:”Dag Marcia,\r\n\r\nIk las uw column vanochtend, over de commerci\u00eble uitbuiting van de zorg. Ik heb een oplossing. \r\n\r\nMaak het ziekenhuis beter en goedkoper.\r\n\r\nIn de afgelopen decennia heeft de overheid grote invloed gekregen op de gezondheidszorg. Een vijfde van de huidige zorgkosten bestaat uit loon van beleidsmakers, managers en administrateurs. \r\nToch was er in de jaren \u201970 – \u201990 – \u201910 een sterke stijging van de kosten van de gezondheidszorg: 4,8% – 6,5% – 13% van het BNP. Ziekenhuiszorg maakte hier een belangrijk deel van uit.\r\n\r\nDe komst van veel nieuwe diagnostische apparatuur zorgde voor een flink aandeel in de kostenstijging. Elk ziekenhuis wil liefst alle diagnostische mogelijkheden hebben. Als die eenmaal zijn aangeschaft moeten de artsen zorgen dat de apparaten voldoende renderen. Dat lukt prima, het kost veel minder tijd om een aanvraagformulier voor een scan in te vullen dan om aan de pati\u00ebnt duidelijk te maken waarom het niet nodig is dat onderzoek te doen. \r\nDe pati\u00ebnt vindt dit doorgaans geen probleem. Een typische gedachte is: ik heb mijn enkel verzwikt, ik ga naar het ziekenhuis om foto’s te laten maken. Alsof de r\u00f6ntgenfoto beslissend is, niet de inbreng van de arts. Bij een verwijzing voor een mogelijk ernstige aandoening verwacht de pati\u00ebnt dat uitgebreid diagnostisch onderzoek plaats zal vinden. De medisch specialist weet bij minstens de helft van de nieuwe poli-pati\u00ebnten al snel dat de klachten zeer waarschijnlijk onschuldig zijn en dat uitgebreid diagnostisch onderzoek niet echt nodig is. Om dat uit te leggen heeft zij\/hij veel tijd nodig. De vraag is of het lukt de pati\u00ebnt te overtuigen. Door het onderzoek gewoon maar te laten doen bespaar je als arts tijd en kun je meer pati\u00ebnten op je spreekuur zien. \r\n\r\nHet eigen risico werd ingevoerd om de kosten te drukken. Als je naar de specialist wordt verwezen moet je het eerste deel uit eigen zak betalen. Als je die drempel gepasseerd bent is er geen financi\u00eble rem meer, integendeel.\r\nInmiddels is er met de komst van de DBC’s geen financi\u00eble prikkel meer om veel diagnostisch onderzoek te doen. De diagnose bepaalt de vergoeding. Wel bestaat de neiging om zo veel mogelijk DBC\u2019s in te dienen, productie noemen ze dat.\r\nRegels gericht op marktwerking werden ontwikkeld, ook met de bedoeling om de kosten te drukken. Als je kunt kiezen tussen bakkers, supermarkten, telecomproviders, of kledingwinkels is marktwerking effectief als prijsbeteugeling. Om artsen of afdelingen van ziekenhuizen te kunnen vergelijken moet er ook een ruim en gevarieerd aanbod zijn, waarbij er een duidelijk beeld is van prijs en kwaliteit. De zorgverzekeraars zouden hierover informatie moeten leveren. Deze opdracht blijkt veel te hoog gegrepen. Dus ontbreekt de marktwerking in de zorg.\r\n\r\nDe kosten zijn in veertig jaar, rekening houdend met inflatie en economie, verdrievoudigd. Ik geloof niet dat de kwaliteit van het gebodene in dezelfde mate is gestegen, als je dat al zou kunnen meten. \r\n\r\nHoe zou het beter en goedkoper kunnen?\r\nOm de kosten te drukken is er een systeem gemaakt dat is gebaseerd op wantrouwen. We moeten terug naar vertrouwen, met de mogelijkheid van stevige straffen bij gebleken fouten, bedrog en nalatigheid. Laat het aan de werkers in de gezondheidszorg over om elkaar te beoordelen en te corrigeren. Ze weten waar het over gaat. Verreweg de meesten zijn bekwaam en te goeder trouw. Ze kunnen, als ze die vrijheid krijgen, zorgen voor goede kwaliteit bij een aanvaardbaar prijsniveau. Dit is in het belang van de pati\u00ebnt en van de gemeenschap. De zorgverzekeraars en de overheid kunnen van een afstand meekijken.\r\n\u00a0\r\nSchaf het eigen risico in de huidige vorm af. Vervang het door een systeem waarbij de pati\u00ebnt op basis van inkomen meebetaalt voor alle medisch kosten. Het consult bij de huisarts zou de uitzondering mogen zijn. De arts zal werken vanuit het besef dat haar\/zijn handelen de pati\u00ebnt rechtstreeks in de portemonnee treft. Er zijn vangnetten te bedenken om te voorkomen dat een laag inkomen leidt tot zorgmijding. Essentieel is dat op ieder moment duidelijk is wat een onderzoek of behandeling kost. Moderne ICT kan hierbij nuttig zijn. Beloon de medisch specialist voor de tijd die zij\/hij neemt om de klacht goed met de pati\u00ebnt te bespreken. Vaak is het risico op iets ernstigs klein en kun je zonder veel diagnostiek of behandeling gedurende een gepaste tijd afwachten en kijken of de klachten acceptabel worden. \r\nLaat de zorgverzekeraar weer gewoon een administratieve organisatie zijn, zonder bemoeienis met medisch beleid. Accepteer wachtlijsten, maar maak wel een goede regeling voor het passeren van de wachtlijst op verzoek van de verwijzend arts.\u00a0\r\n\u00a0\r\nToepassen van deze maatregelen kan leiden tot een flinke reductie van de kosten. Er zal minder verspild worden aan diagnostisch onderzoek en overbodige behandelingen. \r\nAdministratie, die nu zonder succes wordt ingezet om de kwaliteit en de kosten te bewaken, zal veel minder tijd opeisen. \r\nVeel beleidsmedewerkers, managers en administrateurs zullen werkeloos worden. Ze hoeven geen omslachtige, onwerkzame maatregelen meer te bedenken en uit te voeren. Het zou mooi zijn als ze werk zouden vinden in de directe zorg. \r\n\r\nIk pleit er voor om deze veranderingen via proefprojecten door te voeren. De ziekenhuizen moeten in de overgangsperiode garanties krijgen dat ze niet failliet gaan.\r\n\u00a0\r\n\u00a0\r\nViktor Blum, sportarts n.p.\r\n\u00a0″,”email_marketing_consent”:””,”entry_title”:”Marcia Luyten”,”entry_permalink”:”https:\/\/www.marcialuyten.nl\/”,”feedback_id”:”92171b00acfd24a7bbfb99465bb27a53″}