Beste Marcia,
Indertijd las ik je columns over Uganda en nu zie ik dat je een boek over de Limburgse kolenmijnen hebt geschreven. De combinatie kolenmijnen en Uganda roept zulke sterke herinneringen op dat ik je schrijf.

“Toch is de mijnwerker, dit is mijn eigen ervaring, een ontevreden mens. Hij vindt geen voldoening in zijn werk, want dit is niet creatief, en hij acht de betaling in verhouding tot de te verrichten arbeid slecht. Algemeen eist hij de 40-urige werkweek. De klachten van de arbeiders zijn te begrijpen. Noch het gevaar, noch de vereiste prestatie maken hoog loon noodzakelijk, maar de omstandigheden. Het voortduren in het donker werken, gebrek aan frisse lucht en het werk in lage ruimtes (de pijler) zijn factoren die mijnwerk doen verschillen van andere handarbeid.”

Ik schreef dit in 1956, ik was 18, mijnbouwkundig student en schreef een verslag over 8 weken praktisch werken ondergronds in de Julia (Eijgelshoven). Daar werd ik socialist en daar ontdekte dat ik in ieder geval niet als mijningenieur in een kolenmijn wilde werken. Ik zou niet iedere dag ondergronds hoeven te gaan maar het zou toch raar zijn als ik wel de arbeiders iedere dag de mijn in zou moeten sturen.

Ik ben toch mijningenieur worden. Maar ik wilde het werk niet doen. Dus vertrok ik 50 jaar geleden, januari 1965, naar Uganda om daar les te gaan geven aan een middelbare school: Teso College Aloet in Soroti. Mijn derde kind werd er een jaar later geboren.

Eigenlijk heb ik je nog meer te melden. Dat ik later een mijningenieur die nog in de Willem Sophie had gewerkt, als baas kreeg. En dat ik hem heb gehaat. Dat ik columns wilde schrijven maar dat Hilbert Kuyk, pseudoniem Ndi We Wale, me in Vrij Nederland voor was. (Er zijn twee boekjes met zijn columns indertijd uitgegeven.) En dat ik in de tachtiger jaren mijn schade inhaalde als columnist in de NRC.

En tenslotte reclame. Ik ben ietwat bezeten door een boek in wording: Het Lidmaatschap, zie www.robknoppert.nl Het zal ooit hoop ik een nieuw licht werpen op veel problemen zoals die, dikwijls onder jouw uitmuntende leiding, in Buitenhof worden besproken.

Veel succes.

AUTHOR: Rob Knoppert
AUTHOR EMAIL: rob@robknoppert.nl
AUTHOR URL:
SUBJECT: [Marcia Luyten] Contact
IP: 81.205.84.184
Array
(
[1_Naam] => Rob Knoppert
[2_E-mail] => rob@robknoppert.nl
[3_boodschap] => Beste Marcia,
Indertijd las ik je columns over Uganda en nu zie ik dat je een boek over de Limburgse kolenmijnen hebt geschreven. De combinatie kolenmijnen en Uganda roept zulke sterke herinneringen op dat ik je schrijf.

“Toch is de mijnwerker, dit is mijn eigen ervaring, een ontevreden mens. Hij vindt geen voldoening in zijn werk, want dit is niet creatief, en hij acht de betaling in verhouding tot de te verrichten arbeid slecht. Algemeen eist hij de 40-urige werkweek. De klachten van de arbeiders zijn te begrijpen. Noch het gevaar, noch de vereiste prestatie maken hoog loon noodzakelijk, maar de omstandigheden. Het voortduren in het donker werken, gebrek aan frisse lucht en het werk in lage ruimtes (de pijler) zijn factoren die mijnwerk doen verschillen van andere handarbeid.”

Ik schreef dit in 1956, ik was 18, mijnbouwkundig student en schreef een verslag over 8 weken praktisch werken ondergronds in de Julia (Eijgelshoven). Daar werd ik socialist en daar ontdekte dat ik in ieder geval niet als mijningenieur in een kolenmijn wilde werken. Ik zou niet iedere dag ondergronds hoeven te gaan maar het zou toch raar zijn als ik wel de arbeiders iedere dag de mijn in zou moeten sturen.

Ik ben toch mijningenieur worden. Maar ik wilde het werk niet doen. Dus vertrok ik 50 jaar geleden, januari 1965, naar Uganda om daar les te gaan geven aan een middelbare school: Teso College Aloet in Soroti. Mijn derde kind werd er een jaar later geboren.

Eigenlijk heb ik je nog meer te melden. Dat ik later een mijningenieur die nog in de Willem Sophie had gewerkt, als baas kreeg. En dat ik hem heb gehaat. Dat ik columns wilde schrijven maar dat Hilbert Kuyk, pseudoniem Ndi We Wale, me in Vrij Nederland voor was. (Er zijn twee boekjes met zijn columns indertijd uitgegeven.) En dat ik in de tachtiger jaren mijn schade inhaalde als columnist in de NRC.

En tenslotte reclame. Ik ben ietwat bezeten door een boek in wording: Het Lidmaatschap, zie www.robknoppert.nl Het zal ooit hoop ik een nieuw licht werpen op veel problemen zoals die, dikwijls onder jouw uitmuntende leiding, in Buitenhof worden besproken.

Veel succes.
[4_telefoon] =>
)