Geachte Mme Luyten,
Met veel interesse, bewondering en plezier heb ik Uw boek “Het geluk van Limburg” gelezen. Ik stuur U dit bericht, omdat ik in de tweede druk van Uw boek een kleine onnauwkeurigheid heb gevonden. Op pagina
128 staat, op de vijfde regel van boven, dat Heerlen werd bevrijd op 17 december (1944). Dat moet zijn 17 september 1944. Deze datum is voor mij zo belangrijk, omdat wij, mijn ouders, broer, zus en ikzelf op die dag weer tevoorschijn konden komen uit onze onderduikadressen. Wat was namelijk het geval. Mijn vader, Dr Mr J.B. Sens, was werkzaam op de griffie van de gemeente Nijmegen, de stad van mijn geboorte. In 1943 zou de burgemeester van Nijmegen met pensioen gaan, en het was duidelijk dat er dan een NSB-er als opvolger zou worden benoemd.
Daar voelde mijn vader niets voor en daarom solliciteerde hij, met succes, naar de functie van gemeentesecretaris in Heerlen. In 1944 weigerde hij in de gemeente plakkaten te laten ophangen om mannen op te roepen om in de Duitse oorlogsindustrie te komen werken. De Duitsers dreigden daarom ons huis in brand te steken en dus verdwenen wij tijdelijk bij vrienden en kennissen en werd de inhoud van ons huis voor een groot deel ondergebracht bij onze buren. In die tijd was ik misdienaar op het retraitehuis op de Molenberg. Dat was ook de
verblijfplaats van de paters Jezuiten, die uit hun klooster in Maastricht waren verdreven. En het was ook een kliniek voor herstellende TBC patiënten. Eén van de Jezuiten, die de organisatie van de misdienaars regelde, zei mij, dat het goed ging met mijn vader. Ik snapte absoluut niet, hoe hij zoiets kon weten, want ook ik wist niet waar mijn vader zat.
Op 17 september bleek, dat mijn vader zat ondergedoken in de TBC- kliniek van het Retraitehuis en mij dagelijks, vanaf het oxaal, kon bezig zien op het altaar.
Ik heb in Heerlen de tweede helft van de lagere school en het gymnasium doorlopen en ben in Delft gaan studeren. In 1957 ben ik getrouwd met een meisje uit de Saroleastraat, dochter van de drogisterij Gebr. Schijnt, en we vieren begin volgend jaar de 60ste verjaardag van ons huwelijk in Frankrijk, waar we sinds 1993 wonen.
Ik heb Uw boek in mijn boekenkast geplaatst naast “Het verdriet van België” van Hugo Claus. Een mooi contrast.
Ik wens U veel succes toe met Uw creatieve activiteiten.
Paul Sens.
AUTHOR: Paul Sens
AUTHOR EMAIL: les-sens@wanadoo.fr
AUTHOR URL:
SUBJECT: [Marcia Luyten] Contact
IP: 90.8.246.194
Array
(
[1_Naam] => Paul Sens
[2_E-mail] => les-sens@wanadoo.fr
[3_boodschap] => Geachte Mme Luyten,
Met veel interesse, bewondering en plezier heb ik Uw boek “Het geluk van Limburg” gelezen. Ik stuur U dit bericht, omdat ik in de tweede druk van Uw boek een kleine onnauwkeurigheid heb gevonden. Op pagina
128 staat, op de vijfde regel van boven, dat Heerlen werd bevrijd op 17 december (1944). Dat moet zijn 17 september 1944. Deze datum is voor mij zo belangrijk, omdat wij, mijn ouders, broer, zus en ikzelf op die dag weer tevoorschijn konden komen uit onze onderduikadressen. Wat was namelijk het geval. Mijn vader, Dr Mr J.B. Sens, was werkzaam op de griffie van de gemeente Nijmegen, de stad van mijn geboorte. In 1943 zou de burgemeester van Nijmegen met pensioen gaan, en het was duidelijk dat er dan een NSB-er als opvolger zou worden benoemd.
Daar voelde mijn vader niets voor en daarom solliciteerde hij, met succes, naar de functie van gemeentesecretaris in Heerlen. In 1944 weigerde hij in de gemeente plakkaten te laten ophangen om mannen op te roepen om in de Duitse oorlogsindustrie te komen werken. De Duitsers dreigden daarom ons huis in brand te steken en dus verdwenen wij tijdelijk bij vrienden en kennissen en werd de inhoud van ons huis voor een groot deel ondergebracht bij onze buren. In die tijd was ik misdienaar op het retraitehuis op de Molenberg. Dat was ook de
verblijfplaats van de paters Jezuiten, die uit hun klooster in Maastricht waren verdreven. En het was ook een kliniek voor herstellende TBC patiënten. Eén van de Jezuiten, die de organisatie van de misdienaars regelde, zei mij, dat het goed ging met mijn vader. Ik snapte absoluut niet, hoe hij zoiets kon weten, want ook ik wist niet waar mijn vader zat.
Op 17 september bleek, dat mijn vader zat ondergedoken in de TBC- kliniek van het Retraitehuis en mij dagelijks, vanaf het oxaal, kon bezig zien op het altaar.
Ik heb in Heerlen de tweede helft van de lagere school en het gymnasium doorlopen en ben in Delft gaan studeren. In 1957 ben ik getrouwd met een meisje uit de Saroleastraat, dochter van de drogisterij Gebr. Schijnt, en we vieren begin volgend jaar de 60ste verjaardag van ons huwelijk in Frankrijk, waar we sinds 1993 wonen.
Ik heb Uw boek in mijn boekenkast geplaatst naast “Het verdriet van België” van Hugo Claus. Een mooi contrast.
Ik wens U veel succes toe met Uw creatieve activiteiten.
Paul Sens.
[4_telefoon] => 0033 4 90 38 60 48
)